In de spotlight: Miloeska Fennema van Jij bent het waard
Tijdens haar studie Culturele Maatschappelijke Vorming (CMV) aan de NHL Hogeschool werd Miloeska Fennema begin 2016 bij haar afstuderen gevraagd naar haar droom. “Iedereen moet kunnen zijn wie die is en er mogen zijn om wie die is.” Het zaadje voor het initiatief Jij bent het waard was gepland en inmiddels hebben zij en haar collega Lotte Smit een nominatie voor de Young Impact Award op zak.
Toen Miloeska naar de middelbare school ging, had zij kort haar, was ze stoer, zat ze op voetbal en kwam ze uit een dorp. Veel meiden om haar heen waren bezig met make-up en jongens, Miloeska niet. “De eerste drie jaar op school werd ik gepest omdat ik anders was. Niet alleen op school, maar ook daarbuiten werd ik geslagen, uitgescholden en genegeerd. Ze vonden me lelijk en op een jongen lijken.” Voor Miloeska was het negeren het allerergste en de eenzaamheid die daaruit voortvloeide. Ze had het gevoel dat ze er alleen voor stond in het leven.
Vanuit deze ervaring plaatste zij vorig jaar maart een klein stukje op het sociale netwerk van NHL Hogeschool, waarin ze over haar ervaringen met pesten en dat ze zich in die tijd niets waard voelde, deelde. Medestudent Lotte Smit reageerde direct op haar bericht en vertelde dat zij dit gevoel herkende. “Ze vroeg of ik koffie wilde drinken, omdat ook zij iets tegen pesten wilde doen. Lotte is op school gepest omdat ze sproeten en rood haar heeft. Onze verhalen kwamen overeen, maar niet alleen die van ons.” De reacties stroomden binnen, ook via de eigen sociale media-accounts van Miloeska. Ze organiseerden een bijeenkomst in Leeuwarden waarbij pesters, jongeren die gepest worden en docenten samenkwamen. “Er zijn zoveel mensen die rondlopen met de gevolgen van gepest worden, ook mensen van in de veertig. Zij zijn een beetje een vergeten doelgroep, maar veel mensen hebben op latere leeftijd nog last van de gevolgen.”
“Ik ben heel authentiek, maar heb dit lange tijd weggestopt”
Na de eerste bijeenkomst was het initiatief Jij bent het waard geboren en werd haar droom werkelijkheid. Miloeska en Lotte werden gevraagd om workshops te geven en te spreken op congressen. “We leven momenteel in een rollercoaster. We doen nu alles vrijwillig naast onze fulltime baan. De behoefte is groot en ik zou dit werk graag fulltime willen doen. We vinden het belangrijk dat iedereen de kans krijgt om zich optimaal te ontwikkelen tot wie hij of zij is.” Met hun initiatief willen ze jongeren inspireren, maar ook op scholen laten zien wat de gevolgen zijn van pesten. Ze nodigen op scholen vrijwilligers uit om te komen spreken over hun pestervaringen, geven workshops over vooroordelen en geven docenten handvaten hoe om te gaan met pestgedrag in de klas. “Veel beleidsprotocollen zijn geschreven door volwassenen, maar het is juist belangrijk dat jongeren bij het anti-pest beleid worden betrokken. Zij weten wat er speelt.”
Miloeska heeft vrijwel geen last meer van haar pestverleden, maar heeft wel lang geworsteld met gevoelens van onzekerheid, eenzaamheid en de vraag of ze er wel toe doet. “Ik ben heel authentiek, maar dit heb ik lange tijd weggestopt. Sinds twee jaar doe ik weer wat voor mij goed voelt en kleed ik me bijvoorbeeld zoals ik wil.” Het aantal mensen dat gepest wordt, daalt niet, en dit komt volgens haar ook door sociale media. “Het pesten gaat nu 24 uur door en dit heeft gevolgen. Wat we tegenkomen op bijvoorbeeld het platform Instagram is echt verschrikkelijk. Jonge mensen delen dat ze het willen opgeven, dat ze zelfmoordneigingen hebben of plaatsen foto’s waarop ze zichzelf snijden. Daarbij wordt er veel gescholden en reacties geplaatst op sociale media. Volwassenen doen dit echter ook, terwijl zij wel een voorbeeld zijn.”
Heeft Miloeska nog een droom? “Onze stip op de horizon is dat de ruimte waar de zorgcoördinator van scholen werkt een ruimte wordt dat mede gerund wordt door jongeren. Er is een vernieuwende zorgcoördinatie nodig, waarbij er wordt samengewerkt met studenten, die signaleren wat er speelt. Het is belangrijk dat er een plek is waar jongeren binnen kunnen lopen om hun verhaal kwijt te kunnen. Deze drempel is nu te groot.”
