‘Hoe ging het vandaag?’ Nodeloze vraag natuurlijk, ik was er zelf de hele wedstrijd bij geweest. Maar toch had ik er een gewoonte van gemaakt om het haar te vragen. Ik wist het antwoord trouwens ook al. Ik ken mijn dochter. ‘Niet goed’, zou ze antwoorden. Of het zou kunnen dat ze vandaag zou zeggen: ‘Het ging wel’. ‘Het ging wel.’ Ik moest lachen. ‘Wat lach je nou?’ ‘Het ging wel? Je hebt toch gewonnen? En nog gescoord ook. Ik vond het heel goed gaan.’ ‘Dat vind jij.’
Mijn dochter is eigenlijk nooit tevreden. Het kan altijd beter. Vaak loopt ze met de bokkenpruik op, op het veld, als er weer iets niet is gelukt. Maar dat is voetbal, heb ik inmiddels geleerd. Er mislukt meer dan dat er lukt. Als er drie doelpunten vallen in een wedstrijd, dan is dat veel. Heel anders dan bijvoorbeeld in het basketbal. Maar dat is misschien ook het mooie aan voetbal. De spaarzame keer dat er wordt gescoord, wordt dan uitbundig gevierd. Spelers rennen uitzinnig over het veld alsof er een wonder is gebeurd. Soms zelfs alsof ze God’s gift to mankind zijn. Cristiano Ronaldo bijvoorbeeld. Hij wijst ongegeneerd naar zichzelf als hij scoort. Kijk. dat was ik, alsof het publiek dat nog niet had gezien. Ik denk dat Ronaldo ook werkelijk denkt dat hij God’s gift to mankind is.
Bij mijn dochter is dat overigens heel anders. Zij vergeet juist vaak haar successen te vieren. Mijn dochter is meer het type Andrés Iniesta. Voor wie niet zo thuis is in het voetbal: dat is die grijze topmiddenvelder van FC Barcelona. De man die Spanje wereldkampioen maakte ten koste van Nederland in 2010. Weet u nog, die man. Iniesta is een ingetogen en onopvallende speler, die op cruciale momenten het verschil maakt. Maar dat zie je niet aan hem. Ik heb hem nog nooit zichzelf op de borst zien kloppen. Hij is bijna verlegen. En lachen, nee dat zie je hem niet vaak doen. Net als mijn dochter.
‘Je maakte toch een heel mooi doelpunt.’ ‘Ja.’ ‘Nou dan. Daar mag je dan toch trots op zijn?’ ‘Dat ben ik ook. Maar er ging heel veel niet goed.’ ‘Dat is altijd zo in voetbal, maar je moet kijken naar wat wel goed gaat.’ ‘Dat doe jij dan maar’, zei ze verbeten. Het werd stil in de auto. Ik zette de radio aan. Langs de lijn. Ajax op achterstand. ‘Die kunnen er ook al niets meer van. Achter tegen Heracles’, zuchtte ze. Ze keek naar buiten.
Ik probeerde nog een keer de sfeer te keren. ‘Mooie actie trouwens dat steekpassje naar Angelica.’ Ik had beet. Haar gezicht klaarde op. ‘Van wie heb je dat geleerd?’, vroeg ik. ‘Van Messi.’ ‘Van Messi?’ ‘Ja, van Messi.’ Ze zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Alsof Messi gisteren nog langs was geweest op het trainingsveld. Ik dacht dat ze dit kneepje had geleerd van een trainer of een medespeelster. Nee, het was Messi. ‘Hoezo Messi?’, vroeg ik semi-nonchalant. Ik wilde de positieve toon vasthouden, maar toch ook mijn verbazing uitspreken. ‘Dat doet-ie heel vaak in een wedstrijd… even sprinten en dan plots inhouden. De tegenstander verwacht dat niet… Als hij inhoudt lopen de verdedigers door en heeft hij alle ruimte om een mooie actie te maken. Om de bal naar Neymar of Suárez te spelen. Dat deed ik vandaag na, samen met Angelica.’ ‘Ik vond het een briljante actie.’ ‘Vond je?’ Mijn dochter straalde. Eindelijk.
Messi is haar grote voorbeeld. Het is Messi voor en Messi na. Ze weet alles van Messi. Van zijn tattoos tot hoe laat hij op de training komt – meestal te laat samen met Suárez -, in welke auto hij rijdt, waar hij woont, alles. Maar ze kijkt vooral naar zijn acties en doelpunten. Eindeloos is ze op Instagram en YouTube in de weer om zijn acties te bestuderen. Ik denk dat ze elk doelpunt van Messi inmiddels kan dromen.
‘Soms leer je meer door naar een actie te kijken dan door te trainen’, zei ze spontaan. ‘Op de training doe je meestal hetzelfde, maar leer je niet echt de techniek. Daarom kijk ik naar Messi.’ Zo had ik het nog nooit bekeken. ‘Dus daarom zit je altijd op YouTube.’ ‘Ja.’ De kunst afkijken van de meester. En het dan in praktijk brengen in een wedstrijd, zoals vandaag. Dat was haar leermethode. Ze is niet alleen stoer, maar ook nog slim, dacht ik stiekem. Dat is het voordeel van vader zijn, je mag altijd ongegeneerd trots zijn op je dochter.
