Na ruim twee weken van relatieve rust verdedigt Annemiek van Vleuten dinsdag in Yorkshire bij de WK wielrennen haar wereldtitel op de individuele tijdrit. Het is haar eerste hoofddoel, maar voor de Wageningse wacht vier dagen later in de wegrace een misschien nog wel grotere uitdaging. Dan is de prijs een regenboogtrui die je het hele jaar kunt showen. “Ik ga voor allebei, maar als ik moet kiezen dan is het toch die laatste.”
Er zijn meer renners die vanwege die trui liever wereldkampioen worden dan een olympische titel veroveren. Mathieu van der Poel zei het onlangs nog en Van Vleuten, hoewel ze een pijnlijk olympisch verleden heeft, denkt ook dat een gewonnen WK meer geluk oplevert dan succes op de Spelen. En dan vooral de wegrace. “Zodat je die trui vaker aan kunt en niet alleen in tijdritten. Dat je er ook altijd in kunt trainen.” Ze volgt ongeschreven regels. “Alleen als ik op de tijdritfiets train, draag ik ‘m. Als ik overstap op de gewone fiets trek ik iets anders aan.”
Om haar favorietenrol straks waar te maken zocht ze weer de hoogte op in Italië, haar derde hoogtestage van dit jaar. Het leven van Van Vleuten (36) staat geheel in het teken van haar sport, maar het voelt niet als een opoffering. “Ik ga graag de bergen in. Zeker in Livigno voel ik me inmiddels enorm thuis. Als ik in Nederland zes uur moet fietsen zakt de moed me al bij voorbaat in de schoenen. Daar verheug ik me juist op een mooi rondje.”
Ze wil ook niet ‘freaky’ zijn in haar arbeid. “Je moet af en toe concessies kunnen doen. Van een extra koffiestop ga je echt niet slechter rijden.” En ze vergeet ook het sociale aspect niet. Van Vleuten nam haar moeder mee naar Italië. “De eerste dagen moet je toch acclimatiseren, dus dan heb ik genoeg tijd voor andere dingen.” Zoals ze de afgelopen twee weken na de Ladies Tour haar sociale leven in Wageningen op orde bracht: een kraamvisite, een potje Kolonisten van Catan, koken voor de buren.
De periode tussen terugkeer uit Italië en het WK, drie weken, noemt ze ideaal. “Nu heb ik korter getraind, gewoon om de systemen te prikkelen, het gaat niet meer om opbouwen, alleen om vasthouden. Anders kom je weer in de vermoeidheid.”
Ze wordt al jaren begeleid door trainer Louis Delahaije, die met Van Vleuten een ‘makkelijke’ klant heeft. “Ik geef voorzetjes, naar Louis en naar de ploeg (Mitchelton-Scott). Die worden meestal wel een-op-een overgenomen. En als Louis zegt: ga dan en dan op hoogte trainen, dan heb ik meestal de reis al geboekt. Hij hoeft me nooit te motiveren.”