Met de ongenaakbare Brit Adam Peaty als zijn concurrent, wist zwemmer Arno Kamminga dat de kans op een gouden medaille op de 100 meter schoolslag bij de Olympische Spelen heel klein was. “Toch ging ik er voor. Als je hooguit voor zilver gaat en je geeft het goud van tevoren al weg, dan kan je alleen maar verliezen.” De 25-jarige Katwijker maakte het de titelverdediger lastig, maar tikte in Tokio toch als tweede aan. “Ik ben gestrand met een zilveren medaille die voelt als goud”, zei Kamminga met een gelukzalige lach op zijn gezicht.
Kamminga leeft naar eigen zeggen al 1,5 jaar als een kluizenaar. Niets mag zijn droom, excelleren op de Spelen, in de weg staan. Ook de coronacrisis niet. “Je moet opofferingen doen om hier te komen. De familieleden die ik in de afgelopen 1,5 jaar heb gezien, zijn op de vingers van één hand te tellen. Niets mocht in de weg staan tussen mij en mijn races. Ik heb het allermooiste, meest geweldige leven dat je kan hebben. Ik geniet van iedere dag, van alle trips, van het harde trainen, van alles wat topsport met zich meebrengt.”
De inwoner van Amsterdam zat ruim een uur voor de olympische finale van de 100 school naast coach Mark Faber op de verder vrijwel lege tribune in het Tokyo Aquatics Centre. Een flesje water in zijn ene hand, zijn telefoon in de andere; rustig voor zich uit starend. Gepraat werd er amper. “Niemand kan mij bereiken voor mijn race, de oogkleppen gaan op. Alleen Mark en de fysio komen dan bij me binnen.”
Vlak voordat hij vanuit de callroom het zwembad in liep voor de race van zijn leven, moest Kamminga even aan zijn overleden moeder denken. “Die emoties maakten wat los, het gaf me extra energie.” Door zijn grote koptelefoon klonk harde rockmuziek toen hij richting de plastic stoel voor baan 5 wandelde. “Om mezelf nog even goed op te peppen.”
Kamminga stapte het startblok op met zijn gezicht gericht op de man in de baan naast zich, de Britse krachtpatser Peaty. “Ik ben niet bang voor hem. Ik heb veel respect voor Adam, maar ik gun hem niets als we op het blok gaan staan. Ik ging de race in om te winnen. Volgens mij heb ik ook geweldig meegeracet. De race was voor mij net wat te lang, maar ik kom dichter bij. Twee jaar geleden was ik kansloos, nu maak ik het hem al moeilijk. Dit is pas het begin. Ik heb vooral zin om lekker door te gaan.”
Later in de week wacht de 200 meter schoolslag. “Dat is een compleet andere race, met andere concurrenten. Ik zal extreem diep moeten gaan en ook daar echt iets bijzonders moeten laten zien om mee te kunnen. Deze zilveren plak geeft heel veel vertrouwen”, aldus Kamminga, die via een videoverbinding zijn medaille liet zien aan familie en vrienden thuis. “Mijn oude coach Bregje zat daar ook, samen met de meest dierbare mensen uit mijn leven. Ze zijn allemaal midden in de nacht opgestaan om te kijken. Heel speciaal.”