Kamminga is 'extreem blij' met tweede zilver op Spelen

Zwemmer Arno Kamminga wist dat er maar één manier was om olympisch kampioen te kunnen worden op de 200 meter schoolslag. "Om op de Spelen te winnen, moet je durven en nergens inhouden. En dus ben ik voluit gegaan. Het was nu nog net iets te ver, maar dat komt nog wel", zei Kamminga, die dolblij was met zijn tweede zilveren medaille.

De 25-jarige Katwijker ging enorm hard van start en lag na 150 meter nog steeds ruim een seconde onder het schema van het wereldrecord. Op de laatste baan verloor hij wat snelheid. De Australiër Izaac Stubblety-Cook wist Kamminga af te troeven in de strijd om het goud.

"Het eerste wat ik dacht toen ik naar het scorebord keek, was: weer zilver! Ik keek niet eens naar de tijd, het eindresultaat is het enige waar het hier om draait. Ik ben extreem blij met zilver", aldus de schoolslagspecialist, die eerder tweede werd op de 100 meter.

Kamminga mocht op het podium voor de tweede keer op deze Spelen een zilveren medaille bij zichzelf om de nek hangen. De bijbehorende bos bloemen kreeg hij van Erik van Heijningen, erevoorzitter van zwembond KNZB en bestuurslid van de mondiale federatie FINA.

"Mafkees", zei coach Mark Faber tegen Kamminga, toen ze elkaar in de catacomben van het Tokyo Aquatics Centre in de armen vielen. "Waarom Mark dat zei? Omdat ik zo hard af ging", verklaarde de Katwijker grijnzend.

"Ik wist dat het in deze finale zo dicht bij elkaar zou zitten, het verschil tussen goud en de achtste plaats is heel klein. Eén of twee foutjes en je ligt er uit. Ik wist dat ik mijn eigen raceplan moest volgen, gebruik maken van mijn makkelijke snelheid en het goede zwemmen dat ik kan. Dat is mijn kracht. De pijn werd tijdens de race extreem, maar die voel ik nu niet meer. Mijn longen begonnen te branden, het voelde alsof er allemaal messen in mijn spieren werden gestoken, alsof ze in de fik stonden. Pijn is één ding, maar het is dan de kunst om toch met je techniek bezig te zijn, om goed te blijven zwemmen. Dat is het allermoeilijkste. Alsof iemand je onwijs staat af te leiden en je dan toch super geconcentreerd moet blijven. Ik heb het geweldig gedaan, want ik ga met twee zilveren plakken naar huis."