Column voetbalvader Marc Oosterhout: Hondenlul

“Heb je die mensen langs de lijn horen schreeuwen?” “Nee, hoezo?” “Wat ze de scheidsrechter allemaal naar het hoofd slingeren. Hoorde je dat niet?” “Nee, ik was aan het voetballen”, zegt mijn dochter Rosa achteloos. “Nou, ik wel. Het was meer dan verschrikkelijk.” Mijn dochter haalt haar schouders op. “Tja, zo gaat dat in het voetbal.” “Dat moet toch niet mogen.” “Maak je niet zo druk. Dat gebeurt overal”, sust Rosa. “Ik baal er vooral van dat we verloren hebben.” Het wordt stil in de auto.

Ik had me die middag groen en geel geërgerd aan een groepje ouders langs de lijn. Alles wat de scheidsrechter besloot, werd bejubeld met een kanonnade aan nare verwensingen en scheldwoorden. “Klootzak, heb je je ogen thuis gelaten?” “Dat is toch een vrije trap, teringlijer”. Ik kookte van woede.

“Misschien moeten jullie een beetje dimmen” flapte ik er eruit voordat ik het in de gaten had. Ze schrokken zichtbaar. Net als ik. Nu moest ik de daad bij het woord voegen. “Zou het niet beter zijn om de scheidsrechter gewoon zijn werk te laten doen? Hij staat hier voor de goede zaak. Hij spant zich in zijn vrije tijd in om deze wedstrijd te fluiten. Dat alleen als is heel bijzonder. Wat zou je er zelf van vinden als je al deze scheldwoorden naar je hoofd krijgt geslingerd?” De dame en heren keken me verbaasd aan. Ze mompelden wat. Maar mijn monoloog werkte. Het werd stil langs de lijn. Ik genoot stiekem van mijn overwinning.

Mijn dochter kijkt peinzend naar buiten. Ze verwerkt haar verlies. Ik weet dat ze de wedstrijd van minuut tot minuut analyseert in haar gedachten. Ze wil zicht hebben op haar fouten. Beter dat ik nu niets zeg.

Ik zet de radio aan om de stilte te doorbreken. Bureau Sport met presentators Frank Evenblij en Marc Tuitert. Heerlijk programma. Alsof het toeval er meespeelt, begint Evenblij over de scheidsrechter. Sportjournalist Jeroen Stekelenburg is met de strijdkreet Hondenlul een actie begonnen op social media om een oproep te doen voor meer fatsoen op het voetbalveld. Aanleiding was een wedstrijd waarin Jeroen zelf speelde en waarbij de tegenstander de scheidsrechter uitmaakte voor ‘Teringturk’. En passant werd er bij gezegd dat hij beter kon oprotten naar zijn asielzoekerscentrum. Kijk, zo gaan we met onze scheidsrechters om, zegt Stekelenburg. Dat kan dus niet. Daar moeten we geen genoegen mee nemen. Stekelenburg en Evenblij analyseren nog even verder. Hoe komt het eigenlijk dat dit zo gaat in het voetbal? Het is heel gewoon geworden om scheidsrechters tot de orde te roepen. Dat gebeurt in professioneel voetbal ook. Iedereen kent wel de nepacties en woordenwisselingen van Neymar en Suarez op het laatste WK om de scheidsrechter op andere gedachten te brengen. Dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. Laatst, ging Stekelenburg verder, klaagde Dolberg van Ajax niet toen de scheidsrechter floot. Het werd door de commentator uitgelegd als vals alarm. Het zal wel geen overtreding zijn geweest, anders klaagt Dolberg wel. We zijn het blijkbaar gewend geraakt om klagen gelijk te stellen aan de echtheid van een overtreding. En dus de scheidsrechter ter verantwoording te roepen. Spelers, trainers en ook het publiek. En vaak in niet mis te verstane woorden.

Maar waarom mag je dan wel hondenlul zeggen Jeroen, wil Evenblij weten. Dat is natuurlijk een grapje. Een symbolisch gekozen titel om de aandacht te trekken. Dat is gelukt. Twitter ontplofte. Het onderwerp leeft.

De scheldnaam hondenlul blijkt overigens geen nieuw verschijnsel. Het scheldwoord werd 1969 in het leven geroepen door de rechtsback van Feyenoord, Piet Romeijn. Hij bedankte de scheidsrechter met hondenlul na een onterecht toegekende corner. Althans, in zijn ogen. Een corner waaruit FC Twente de gelijkmaker scoorde.

Gelukkig vond Romeijn dat hij dit niet had mogen zeggen. “Ik ben een beetje dom geweest’ verontschuldigde Romeijn zich na de wedstrijd. Hij nam zijn woorden terug na een berisping van de KNVB. Zo werkte dat toen.

Misschien moet de KNVB deze norm opnieuw invoeren in het voetbal. Scheldwoord. Berisping. Gele kaart. Of beter nog rood. Voor spelers en publiek. Klinkt wat overdreven wellicht, maar bij rugby schijnt het te werken. Dus waarom niet in het voetbal?

[caption id="attachment_1274895" align="alignnone" width="3661"]